การศึกษาเทคนิคเชิงช่างของทัศนศิลป์ไทยในภาคใต้

Abstract

บทความวิชาการนี้ เป็นการวิเคราะห์ตีความเทคนิคเชิงช่างของทัศนศิลป์ไทยในภาคใต้ในสมัยรัตนโกสินทร์ช่วงรัชกาลที่ 1 – 6 บริเวณฝั่งทิศตะวันออกทะเลอ่าวไทย ประกอบด้วยจังหวัดชุมพร สุราษฎร์ธานี นครศรีธรรมราช พัทลุง สงขลา นราธิวาส ปัตตานี ที่มีการแสดงออกของรูปแบบเทคนิคเชิงช่างที่มีความหลากหลายทางวิธีการ ดังเช่นการผสมผสานของเทคนิควิธีการของศิลปวัฒนธรรมช่างหลวง ศิลปวัฒนธรรมจีน ศิลปวัฒนธรรมตะวันตก ศิลปวัฒนธรรมศาสนาพราหมณ์หรืฮินดูและชวา ศิลปวัฒนธรรมอิสลาม โดยการผสมผสานลักษณะเฉพาะกับความเชื่อความศรัทธาต่อพระพุทธศาสนากับรูปแบบเชิงช่างของท้องถิ่นภาคใต้ เพื่อสืบสานหลักธรรมคำสอนพระพุทธศาสนาโดยการสร้างสรรค์ผลงานทัศนศิลป์ภายในวัดขึ้นตามความเหมาะสมกับขนาดพื้นที่ดังปรากฏผลงานทัศนศิลป์ตามเนื้อหาหลักคือพุทธประวัติทศชาติ ซึ่งสรุปได้ว่าเทคนิคเชิงช่างของทัศนศิลป์ไทยในภาคใต้แสดงออกเพื่อเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวทางด้านจิตใจตามความเชื่อความศรัทธาต่อพุทธศาสนาของคนในภาคใต้ด้วยการผสมผสานความหลากหลายทางศิลปวัฒนธรรม

This article is an analysis of visual arts interpretation techniques in Southern Thailand during the periods of King Rama 1 to King Rama 6 in the Eastern Gulf of Thailand comprising Chumpon, Surat Thani, Naknon Si Thammarat, Phatthalung, Songkla, Narathiwat, and Pattani where there is an expression of technique-oriented work style with a variety of methods such as a combination of techniques of artisan culture capital, Chinese culture, Western culture, Hinduism culture or Hindu and Javanese, Islamic culture by combining a unique look, faith to Buddhism and artisan forms of local south. In order to continue the Buddhism doctrines, visual arts were created in the temples on the right sizes as the presence of visual content of the main Buddha Ten Reincarnations. It is concluded that the technical works of visual arts in the south of Thailand are expressed an anchor of the soul by faith to Buddhism of the people in the south by a diverse mix of arts and culture.