ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อระดับความเบื่อหน่ายจากงานของพนักงานในแผนกเอ็กซ์มินสเตอร์ บริษัท อุตสาหกรรมพรมไทย จำกัด (มหาชน)

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลกระทบต่อความเบื่อหน่ายจากงานในแผนกแอ็กซ์มินสเตอร์ บริษัท อุตสาหกรรมพรมไทย จำกัด (มหาชน) กลุ่มตัวอย่างการศึกษา เป็นพนักงานในแผนกแอ็กซ์มินสเตอร์ บริษัท อุตสาหกรรมพรมไทย จำกัด (มหาชน) จำนวน 154 คนโดยพนักงานส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง สถานภาพสมรส มีอายุอยู่ในช่วง 26-30 ปี การศึกษาระดับ ปวช.หรือมัธยม 6 ระดับเงินเดือนที่ได้รับ 10,001 บาทขึ้นไป มีอายุงานในองค์การปัจจุบัน น้อยกว่า 3 ปี ตำแหน่งระดับปฏิบัติการ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามแบบมาตรวัดประมาณค่า และการทดสอบสมมติฐานด้วยค่า Independent t - test, One - Way ANOVA และ Correlation เพื่อหาความแตกต่างของระดับความเบื่อหน่ายจากงานของพนักงานในแผนกแอ็กซ์มินสเตอร์ บริษัทอุตสาหกรรมพรมไทย จำกัด (มหาชน)

ผลการวิจัยปรากฏว่า พนักงานในแผนกแอ็กซ์มินสเตอร์ บริษัท อุตสาหกรรมพรมไทยจำกัด (มหาชน) ที่มี เพศ สถานภาพสมรส อายุ ระดับเงินเดือน และอายุงานในแผนกปัจจุบันแตกต่างกัน มีระดับความเบื่อหน่ายจากงานแตกต่างกัน พนักงานในแผนกแอ็กซ์มินสเตอร์ บริษัทอุตสาหกรรมพรมไทย จำกัด(มหาชน) ที่มีระดับตำแหน่งงาน และระดับการศึกษาต่างกันมีระดับความเบื่อหน่ายจากงานไม่แตกต่างกัน ส่วนการรับรู้บรรยากาศการบริหารงานในแผนกของพนักงานในแผนกแอ็กซ์มินสเตอร์ บริษัท อุตสาหกรรมพรมไทย จำกัด (มหาชน) พบว่ามีอยู่ในระดับปานกลาง และความพึงพอใจในแผนกแอ็กซ์มินสเตอร์ของพนักงาน บริษัท อุตสาหกรรมพรมไทย จำกัด(มหาชน) พบว่ามีอยู่ในระดับปานกลาง อีกยังพบว่าพนักงานในแผนกแอ็กซ์มินสเตอร์ บริษัทอุตสาหกรรมพรมไทย จำกัด (มหาชน) ที่มีการรับรู้บรรยากาศการบริหารงานในแผนก ด้านตัวงานด้านหัวหน้างาน และด้านความก้าวหน้า มีผลกระทบต่อความเบื่อหน่ายจากงาน โดยมีนัยสำคัญทางสถิติ 0.05 แต่การรับรู้บรรยากาศการบริหารงานในแผนกด้านเพื่อนร่วมงาน พบว่าไม่มีผลกระทบต่อความเบื่อหน่ายที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ 0.05

ความพึงพอใจในแผนก ความพึงพอใจด้านตัวงาน ความพึงพอใจด้านหัวหน้างาน ความพึงพอใจด้านเพื่อนร่วมงาน ความพึงพอใจด้านความก้าวหน้า และความพึงพอใจด้านเงินเดือน มีผลกระทบต่อความเบื่อหน่ายโดยมีนัยสำคัญทางสถิติ 0.05 แต่ความพึงพอใจด้านสวัสดิการ และความพึงพอใจด้านความมั่นคง พบว่าไม่มีผลกระทบต่อความเบื่อหน่ายที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ 0.05